Danmerkurferð meistaraflokks kvenna 2004
Áður en lengra er haldið skal haft í huga að þessi saga er að mestu til gamans gerð til þess að varðveita þær frábæru minningar sem meistaraflokkur kvk. + fylgdarlið safnaði saman í Danmörku dagana 16.-20. September 2004. Og þeir sem þekkja til vita að innan hópsins ríkir hrottalegur einkahúmor og vitum við fátt skemmtilegra en að gera grín að hvor annari, því er engin ástæða fyrir neinn að taka; comment, nöfn eða aðra hluti í þessari sögu eitthvað alvarlega nema þá kannski úrslit leikjanna.
Vona að þið hafið gaman að.
Loksins, loksins, loksins, rann upp hinn langþráði fimmtudagur, 16. september. Komið var að Danmerkurferð meistaraflokkskvenna árið 2004. Hópurinn samanstóð af Coach, 12 leikmönnum, þrem Regnbogasystrum, Fararstjóranum(Bjarni) og puttanum á Gömlu (Birna), sem skaddaðist á æfingu kvöldið áður og var svo bólgin að það má bara þakka fyrir að ekki var rukkað fyrir sæti undir hann. Spennan var búinn að vera í hámarki og manni fannst varla þarft að brýna fyrir liðsmönnum að mæta á réttum tíma, en samt sáu Regnbogasystur (Írís, Mæja og Særún) sér fært að mæta á síðustu æfinguna fyrir ferð og negla það í hausinn á okkur að mæting upp í flugstöð væri klukkan korter í sex, það væri ekki 14 mínútur í sex heldur 15 mínútur í sex! Við töldum okkur nú allar nokkuð vissar um að við myndum ráða við það. En viti menn þegar klukkan var 15 mínútur í sex, vantaði tvær Regnbogasystur, Fararstjórann og einn leikmann. Þær Regnbogasystur með Fararstjórann í bandi á eftir, skiliðu sér 14 mínútur í, en enn bólaði ekkert á Hrönnslu (Hrönn), Rookie mistök að sjálfsögðu, en mörgum, mörgum, mörgum mínútum síðar skilaði hún sér, en samt hefur enn ekki fengist nein skýring á þessari töf hennar, því hún fullyrti að hún hefði verið komin á fætur um fjögur. En það er víst misjafnt hvað þessar gellur þurfa langan tíma til þess að slétta á sér hárið. En allir mættir, og allir fengu leyfi til að yfirgefa landið án óþægilegrar bend over skoðunnar. Fyrsta mál á dagskrá var auðvitað morgunmatur, þar sem góðir íþróttamenn vita að sjálfsögðu að morgunmaturinn er mikilvægasta máltíð dagsins og ekki var búist við að fá vott né þurt í rellunni. En misjafn er smekkur manna eins og segir einhverstaðar, og völdu sumar sér samlokur með hollu og orkuríku majonesi á milli, en aðrar skelltu sér bara á hammara með frönnum og kransæðakítti. En að sjálfsögðu morgunmatur sigurvegarans á ferð í báðum tilvikum. Svo voru verslaðar allar nauðsynjavörur í fríhöfninni, löng leit fór í krossgátublað handa AMS(Anna María Sveinsdóttir) þar sem ekki var alveg sama hvernig það var, svörin urðu jú að fylgja með. Svo vantaði að sjálfsögðu saltpillur og karmellur til að hafa á náttborðinu í herberginu. Og svo litlar sætar flöskur með verkjastillandi vökva ef á þyrfti að halda. Flestir virtust svo tilbúnir í brottför, sem betur fer því fljótlega eftir að búið var að tilkynna í hvaða hlið við ættum að fara voru Regnbogasystur búnar að dreyfa sér um flugstöðina og “FINALL CALL, FINALL CALL” bergmálaði um allt. Til hvers að vera með kallkerfi? Bara ráða rétta fólkið í verkið. En það var heilt körfuboltalið sem hljóp útí vél eins og hræddir litlir hvolpar, því engin vildi vera skilinn eftir.
En við komust svo fljótt að því að óttinn við að ná ekki vélinni var svo sem alveg óþarfur því nægan tíma fengum við til að koma okkur ,,þæginlega” fyrir í sætunum okkar, en óttinn við Regnbogasystur er sjaldnast að ástæðulausu, þannig að sjálfsögðu hlýddum við í einu og öllu. Sætaskipan í rellunni var nú svolítið spes þar sem Ken (Guðrún Harpa) sem er einn og ekkert í háhæluðum skóm fékk sæti við neyðarútgang, þar sem ekkert sæti var fyrir framan hana, en greyið Benni (Mæja Ben) litli sem er um það bil tveir metrar lenti í sæti þar sem hnéin voru svo mikið beygð að hún hefði getað nartað í þau án þess að halla sér fram. En það var að sjálfsögðu hægt að fá málamiðlun í þetta eins og allt annað og skiptu þær bara um sæti og gat Benni bara rétt úr sér, haft tærnar uppí loft og bein hné og Ken með sína hæð gat gert slíkt hið sama í sætinu sem hún fékk frá Benna. Þannig að allir voru ánægðir og rellan gat farið í loftið. Sumir voru fljótir að sofna eftir flugtak, aðrir fóru í það að ráða krossgátur, þar að segja AMS fór í það að flytja svörin frá öftustu síðu yfir á hinar, en sumir létu bara fara vel um sig, hölluðu sætunum aftur og kúrðu á hnjánum á manneskjunni fyrir aftan. En allavega fundu allir sér leið til að þrauka flugið. Þegar komið var í Danaveldi tók við fyrsta lestarferðalag liðsins, og gekk það bara nokkuð slysalaust fyrir sig. En þega komið var á aðallestarstöðina átti Hótelið að vera í göngufæri, en þegar Særún Regnbogasystir og Fararstjórinn voru búinn að þramma 10 km radíus út frá stöðinni og ekkert bólaði á blessuðu hótelinu var bara hoppað uppí leigara og tekinn auðvelda leiðin út úr þessu. En við komum bara að læstum dyrum á Hótel Copenhagen og það hefði kannski átt að gefa okkur nokkuð góða mynd af því sem eftir átti að koma. Hótel eigandinn, hann Halldór, birtist svo fljótlega og þá skipti miklu máli að halda ró sinni. Svangir, þreyttir keflvíkingar eru kannski ekki rólegasta fólkið sem fyrir finnst, eða allavega fannst honum Dóra það ekki. Hann brýndi fyrir okkur að íslenskt stress væri ekki liðið í Danmörku, því þar væru jú allir svo ligeglad og rólegir. En það var samt alveg merkilegt hvað honum tókst að æsa upp hinar annars rólegu Regnbogasystur og þessar prúðu keflavíkurmær. En honum samdi vel við Coach, allavega fékk hann fyrstur lykil og beið hans einnig óvæntur glaðningur á herberginu. Greyið Coach kom nötrandi niður í lobbý fljótt aftur, næpu hvítur í framan og engu líkar en hann hefði rekist á draug. Hann reyndi þó að halda ró sinni þegar hann spurði Dóra hvort gamall alskeggjaður karlmaður hefði átt að fylgja með herberginu því eitt stykki svoleiðis hefði beðið hans á rúminu, þar sem vanalega er kannski bara sett lítið sætt súkkulaði, ja mar spyr sig! Auðvitað fannst Dóra þetta óþarfa æsingur og það mætti nú alveg hliðra til í þessum líka rúmgóðu herbergjum og hann Jens væri nú bara fínn herbergisfélagi. En svo eftir mikil rólegheit voru allir komnir með lykla, og Dóri hafði passað það að dreyfa okkur vel á allar hæðirnar, kannski í von um það að minka ráp á milli herberja því ekki var nú spennandi að þramma upp og niður þessa stiga, þar sem fæstir treystu sér í lyftuna sem var á stærð við kústaskáp. En hann hefur sennilega fljótt séð eftir þessu því samskipti hópsins fóru flest fram með öskrum útum gluggann, þar sem engir símar voru á herbergjunum. En skítt með að hafa ekki síma, vorum ekkert sérlega spenntar að fá roomservice hvorteð er, enn það vantaði alveg náttborð undir saltpillurnar og karmellurnar, þannig að það var mikil fórn færð og slepptum við bara að taka upp tannburstana og tannkremið og notuðum frekar hilluna yfir vaskinum undir góðgætið. Svo þegar búið var að leysa þann vanda tók bara nýtt mál við, það vantaði klósett á herbergin. Því þau samanstóðu jú bara af 3 rúmum, stórum glugga, fatahengi, vask og svo auðvitað hillunni góðu. En eftir mikla leit fannst eitt klósett á hverri hæð og ein sturta, sem deildust niður á ca. 8-10 herbergi. Það vantaði bara að maður þyrfti að panta tíma til að fá afnot af þessari afbragðs aðstöðu. En eftir mikið PÚ og tuð, í þessum annars rólega hópi komumst við að þeirri niðurstöðu að við værum sko ekki komin allaleið til Danmerkur til að hanga inná hóteli. Þannig að þessi rólegi og ligeglad hópur skellti sér bara í gönguferð í góða veðrinu í leit að einhverju matarkyns. Leitin endaði niðrá Striki þar sem aðdáendaklúbbur McDonalds safnaðist saman inná einum slíkum og Kentucky aðdáendur urðu sko heldur ekki fyrir vonbrigðum. Og eftir góða máltíð var hópurinn orðin allsvakalega rólegur, og gaf sér bara góðan tíma í að skoða í búðir og skipuleggja nýtt kortatímabil sem átti að hefjast á næstu dögum! Svo var bara skrölt aftur uppá hótel og farið að taka sig til fyrir fyrsta leikinn. Farið var vel yfir leiðbeiningar sem okkur bárust á e-maili um það hvernig við ættum að komast í íþróttahúsið og virtust þær svo skýrar að 5 ára krakki hefði getað ratað þetta, og var sérstaklega tekið fram að við værum ekki á leiðinni til Svíþjóðar eða Finnlands! En til allrar lukku bárust okkur svo þær fréttir að þjálfari SISU ætlaði bara að fylgja okkur. Og eins og ég sagði sem betur fer því þetta var ekki alveg eins einfalt og þetta leit útá blaði. Og er ekkert ólíklegt að við hefðum endað í Svíþjóð eða þessvegna á Grænlandi ef því er að skipta.
En svo hófst fyrsti leikurinn og byrjaði svona líka bara ljómandi fínt, allir sem komu inná voru að leggja sitt að mörkum og náðist fljótt gott forskot sem dómararnir höfðu svo oft gaman af að stela frá okkur í gegnum leikinn og leyfðu oft óþarflega mörg og föst olnbogaskot og bakhrindingar. Svave lék ekki en var að sjálfsögðu með í för sem haltrandi sjúkraþjálfari og Gamla var höfð með sem klappstýra sem gat ekki klappað fyrir verkjum í puttanum. Frænkan (Reshea) tuðaði stannslaust yfir kynþáttafordómum frá dómurunum og var að kafna úr sjálfsvorkun og sýndi á sér furðulegustu hliðar. Regnbogasystur stóðu fyrir sínu að vanda og voru á við hundraðmanna stuðningslið. Þannig að óhætt er að segja að skrautlegur hópur hafi verið þarna á ferð. En sigur varð rauninn, 69-79 fyrir Keflavík. Garnirnar voru að sjálfsögðu farnar að gaula í öllu liðinu eins og svo oft áður þannig að það var haldið heim á hótel og þar rétt hjá voru nokkrir matsölustaðir, en að einhverri ástæðu var okkur meinaður aðgangur á ansi mörgum, ekki er ennþá vitað hvort að sú kjaftasaga að 17 stressaðir, kolbilaðir Íslendingar með grimmar Regnbogasystur í fararbroddi væru í hverfinu en allavega var alveg sama þó að það stæði að það ætti að vera opið ekki var okkur hleypt inn. Nema á einum litlum pizzustað, þar voru þeir svo elskulegir að baka handa okkur pizzur sem við gátum farið með heim á Hótel og borðað. En þegar þangað var komið þýddi sko ekkert að borða í rólegheitunum ef við ætluðum að borða í lobbýinu, þá þurftum við bara að skófla hverri sneið á eftir annari ofaní okkur til að hann Dóri vinur okkar gæti lokað. En mannskapurinn var hvort eð er alveg til í að fara að leggja sig, enda ýmislegt búið að ganga á yfir daginn. Og stefnan var að sjálfsögðu sett á búðarferðir snemma á föstudagsmorguninn ?
Það voru ótrúlegustu hlutir sem við komumst að eftir að deila herbergi með liðsfélögum okkar, sumar eiga það greynilega til að hrjóta, aðrar gnísta tönnum og svo eru víst einhverjar sem tala uppúr svefni. En svo er líka misjafnlega morgunhress hópurinn, enda erum við eins misjafnar og við erum margar. En við drifum okkur í mollið, og var alveg merkilegt að flestar voru að leita að því sama! Þar eð Disel gallabuxum, og gekk leitin misjafnlega vel, og einnig var misjafnt hvernig hver og ein höndlaði það að finna ekki sína stærð eða réttu tegund, eða hvað það nú var. En þar sem þetta er enn mjög viðkvæmt málefni fyrir suma þá skal ekkert verið að dvelja of lengi á þessu, en samt allt í lagi að nefna að Gamla fór búð úr búð í leit að hinum réttu buxum og fann ekkert! Virkilega léleg frammistaða af hennar hálfu! Svo voru aftur á móti sumir sem voru sendir í meðferð strax þegar heim var komið því þær voru greyndar shopaholics! Rookiearnir sluppu ansi vel enda dugðu vasapeningarnir frá mömmu og pabba bara rétt fyrir einum Diselgallabuxum, ef þær gerðu ráð fyrir að svelta sig þangað til þær fengu taxfreeið greitt á leiðinni heim.
Svo var víst komið að því að spila annan leik ferðarinnar. Þá tók við ein önnur lestarferð, og var hún svona í lengri kantinum í þetta skipti. Það var að sjálfsögðu fundin leið til að drepa tímann á leiðinni enda engin ástæða til að láta sér leiðast. Einstaklega fagur söngur, eða allavega sérstakur söngur hljómaði um lestarstöðvar Kaupmannahafnar, enda söngelskt lið þarna á ferð og flestar búnar að fórna áheyrnarprófi í Idol fyrir þessa ferð. Regnbogasystrum fannst við oft heldur rólegar í tíðinni þegar lestirnar voru að koma, og ósjaldan sem “Finall call” bergmálaði í hausnum á liðsmönnum. Enda fengu Malla (Marín Rós) og Sykurpúðinn (Halldóra) að heyra það þegar minnstu munaði að einhverjir líkamshlutar yrðu eftir þegar ein rennihurðin lokaðist á þær þegar þær voru niðursokknar við að rifja upp textann í laginu sem átti að taka næst. En allir komust í heilu lagi á endalestarstöðina og þar tók Þjálfari Hörsholm á móti okkur. Búast mátti við hörkuleik þar sem bæði lið eru meistarar í sínu landi, og bæði lið vantaði tvær landsliðsmanneskjur. Og það varð raunin, mikil spenna ríkti í húsinu, og spennan innan hópsins var allt að því að ná hámarki. Frænkan virtist eiga einstaklega erfitt þennan dag enda bara þessi tími mánaðarins hjá henni og Regnbogasystur alveg að missa sig í stúkunni, og var stundum engu líkar en 15 aðstoðarþjálfarar væru á staðnum og fannst Coach svona og svona um! En sigur var raunin í góðum leik, þar sem Benni fór á kostum, var með 24 stig og klikkaði varla á skoti, Reynslu María stóð fyrir sínu og skilaði 19 stigum. Garnirnar voru farnar að gaula og þorstinn að gera útaf við liðið. Haldið var á Kínverskan veitingastað niðrá Striki þar sem liðinu var boðið í mat, eftir smá suð fengu þær sem aldur höfðu til leyfi fyrir einum langþráðum öl, og sjaldan sem hann hefur bragðast svona vel. Svo þegar allir voru búnir að troða sig út af frábærum mat var rölt niður Strikið, til að mæla út hvar bestu búðirnar væru. Svo voru Rookiearnir sendir heim í háttinn með frænkuna, en Regnbogasystur og restin af liðin þrammaði Strikið aftur í leit að Coach og Fararstjóranum sem höfðu helst úr lestinni við einhvern barinn. Þegar þeir loksins fundust, hafði greinilega eitthvað gengið á hjá þeim. Því þarna sátu þeir tveir við pínulítið borð og Fararstjórinn var að færa Coach fallega rauða rós, ja mar spyr sig! Það má sko með sanni segja að það var margt sem þessi ferð varpaði ljósi á. En svo þegar búið var að hafa gaman að þessu var haldið heim á Hótel enda langur dagur framundan.
Laugardagurinn var tekin snemma og haldið var upp í sama íþróttahús og daginn áður. Allir voru látnir leggja á minnið númerið á strætónum sem við áttum að taka frá endalestarstöðinni og yfir í húsið, 388 allir með það á hreinu. Þegar lestinn var komin á endastöð var tekinn sprettur að strætóstoppustöðinni því 388 var að gera sig kláran fyrir brottför. Ætli það hefði ekki tekið okkur svona 20 mínútur að rölta í íþróttahúsið en tveir leikir framundan og engin ástæða til að vera að fara eitthvað ósparlega með orkuforðann. En við náðum strætónum og svo eftir góðar 20 mínútur fannst okkur eins og við værum nú ekki alveg á réttri leið, þar sem að ekkert bólaði á íþróttahúsinu, svo leið og beið og enn ekkert íþróttahús. Sykurpúðinn tók reyndar að sér að vera með uppistand eða niðurset eða hvað þetta kallast og virtust farþegarnir skemmta sér konunglega. En svo loksins brottnaði stoltið í hópnum og strætóbílstjórinn var spurður hvort við værum ekki að nálgast húsið. Nei, nei, við vorum víst að fara í þveröfuga átt, og óþarflega stutt í leikinn, hópurinn hentist út úr strætónum og uppí þann næsta. Mættum reyndar 10 mínútum of seint í leikinn en fengum reyndar þarna þessa líka fínustu útsýnisferð. Vígja átti nýju búningana frá Hendson og lág við að það þyrfti áfallahjálp fyrir sumar inní klefa, því margar hverjar hefðu sennilega ekki einu sinni látið sér detta í hug að fara í eitthvað svona flegið á djammið, hvað þá til að spila körfubolta í. En greinilegt að karlarnir höfðu haft einhver afskipti á hönnun búninganna því ansi mikið kjöt var sýnt! En fyrri leikur dagsins var á móti sænska liðinu Lobas og var í marga staði bara nokkuð góður, Hlunkurinn (Bryndís) var geysi öflug og var með 15 stig, Ranni (Rannveig) sem var búinn að vera allt í öllu í vörninni var með 14 stig, og að sjálfsögðu sigur liðsin 53-51. Svo tók við löng bið eftir næsta leik og var hangið á kaffiteríunni í húsinu allan tímann, Regnbogasystur klikkuðu ekki frekar en fyrri daginn og þrömmuðu útí búð og keyptu kex, vínber og flödebollur handa liðinu, sem var reyndar búið að halda pylsuátskeppni í fjarveru þeirra. En þeir sem þekkja þetta lið rétt vita vel að aldrei er hafnað einhverju matarkyns! Svo var bara tekin napster á þetta til að drepa tímann. Seinni leikurinn var svo við dönsku meistarana aftur. Landsliðsmenn þeirra voru búnir að bætast við hópinn, en okkur tókst því miður ekki að tjasla saman okkar gellum. En samt var búist við hörkuleik. En það varð ekki raunin í þetta skipti, greinilegt að flödebollurnar og pylsuátið hefði haft einhver áhrif, því dönsku meistararnir voru töluvert léttari á sér og hreinlega keyrðu okkur í kaf. 71-42 lokatölur leiksins sem endaði með glæsilegri flautukörfu frá Ken sem stóð LENGST fyrir utan 3 stiga línu! Viðburðaríkur leikur engu að síður þar sem Íris Regnbogasystir afrekaði eitthvað sem ábyggilega engin hefur afrekað sem áhorfandi á körfuboltaleik. Hún fékk nefnilega tæknivillu fyrir óþarfa comment í garð dómarans. Maður hefur jú heyrt að fólki sé vísað í burtu úr íþróttahúsum fyrir óæskilega hegðun, en tæknivilla á stúkuna hefur víst aldrei verið dæmd áður að okkur vitandi! En þar sem hún sat Keflavíkurmegin í stúkunni dæmdist vítið okkur í óhag, og ekki spurning um að þetta hafi verið valdapunktur í leiknum. Eftir leikinn var gerður samningur við Írisi Regnbogasystir um að verða aðstoðarþjálfari liðsins, því við hliðin á henni er kjafturinn á Coach og leikmönnum ekki neinn. Haldið var niðrí bæ og þar splittaðist hópurinn í leit að einhverju ætilegu. Svo á leiðinni heim lentu Gamla, AMS, Sykurpúðinn og Coach í smá ævintýri, blessaður leigubílstjórinn hugsaði sér heldur betur gott til glóðarinnar og ætlaði sko aldeilis að hirða af þeim hvern einasta eyri sem þau áttu. Þegar hann var búnn að keyra einhverja fjallabaksleið sem var búinn að kosta jafn mikið og venjuleg ferð á Hótelið fór hópurinn nú að hafa orð á því að þetta væri nú ekki eðlilegt svo loksins stoppaði hann fyrir utan einhvern stað sem engin kannaðist við, en þá hafði hann miskilið þessa frábæru dönsku hópsins, framburðurinn var víst ekki uppá marga fiska! En hey þau reyndu allavega! Svo tók við langt ferðalag aftur á upphafsreit, en allt í einu var eitthvað sem heillaði hópin. Þau áttuðu sig nefnileg á því að þau voru að aka um hina frægu Istegade. Og lá við að þau myndu stökkva út úr bílnum á ferð. En á Hótelið fóru þau bara, höfðu hvort eð er ekki pening til að versla neytt eftir þessa leigubílaferð. En byrjuðu samt að plana ferð á þessa ágætu götu daginn eftir. En þegar á Hótelið var komið tóku við öskur á milli hæða þar sem ævintýrahópurinn þurftu að sjálfsögðu að monta sig af dótinu sem þau hefðu keypt sér í huganum, og viti menn herbergi 106 fylltist á einu augabragði, reyndar hefðu ekki nema kannski tvær þurft að koma í heimsókn til að herbergið væri allt að því fullt, en þröngt meiga sáttir sitja. Langþráður félagskapur í herbergi 106 þar sem Gamla og Sykurpúðinn voru alveg komnar með uppí kok á að hlusta á AMS tala um þennan Binna sinn. En þarna var setið og kjaftað og Malla hafði ofan af fyrir hópnum með því að lesa brandara með miklum tilþrifum.
Sunnudagurinn gekk í garð og komið var að síðasta leiknum í þessari ferð. SISU tók á móti okkur aftur og var alveg merkilegt hvað við vorum orðin klár í þessu blessaða lestarkerfi Dana. Leikurinn byrjaði vel og liðið virtist ætla að gefa allt í síðasta leikinn. Svo fór eitthvað að síga á ógæfuhliðina og allt gekk á afturfótunum, töpuðum boltanum trekk í trekk og gekk oft illa að koma skoti á körfuna. Coach var náttlega alveg að ganga af göflunum á frammistöðu liðsins undir lok leiks og voru SISU dömur búnar að saxa allsvakalega á forskotið og virtust vera að ná leiknum alfarið í sínar hendur. Þá þýddi auðvitað ekkert annað en að henda leynivopninu inná. Gamla hafði nefnilega frétt af því að það yrði myndataka eftir leikinn og hafði troðið sér í búning til að fá að vera með, þrátt fyrir að puttinn væri ennþá í tómu tjóni. En hún skilaði sínu og virtist koma allt annar andi í hópinn og tókst liðinu að landa sigri. Ranni fór á kostum bæði í vörn og sókn, og skilaði 20 stigum og Benni stóð fyrir sínu undir körfunni og var með 14. Fjórir sigrar og eitt tap var útkoman og annað sæti á mótinu. Greinilegt að þarna er feikilega öflugur hópur á ferð. En svo er bara vonandi að liðið sé búið að taka út sinn skammt af meiðslum fyrir tímabilið. En nóg um körfubolta, strax eftir leik var heimsótt kaupmanninn á horninu og svalað þorstanum. Haldið var heim á Hótel og gat hver gert það sem hann vildi. Sumar voru voða heimilislegar í sér og skelltu sér í þvottahús sem var þarna í grendinni og sátu þar með einn kaldan í hendinni og tróðu í sig pizzu meðan þær skoluðu úr skítugu fötunum. Gamla og Malla ákváðu að skella sér í ljós þannig að þær yrðu nú brúnar og sætar fyrir kvöldið. Þetta var nú engin venjuleg ljósastofa sem þær fóru á, því þarna virkuðu bekkirnir bara eins og sjálfsalar, og þær voru nú ekkert lítið heillaðar og allt eins víst að þær komi upp einni svona hér í Kef áður en langt um líður. En svo þegar allir voru búnir að gera sig fína, setja á sig maskarann, áberandi augnskugga og æpandi varalit, hélt stór hluti hópsins niður á Istegade þar sem rambað var á milli búða og skoðuð hin ýmsu tæki og tól. Svo var safnast saman fyrir utan tívolíið þar sem átti að hittast klukkan 6, og viti menn enn og aftur var beðið eftir Regnbogasystrum, þær ættu kannski að eyða meiri tíma í að stilla vekjaraklukkurnar hjá sér heldur en að hamra tímasetningar í hausin á okkur! En svona er þetta nú bara. Hópurinn fékk frjálsar hendur og gat gert það sem hann vildi veðrið sem var búið að vera svo fínt alla ferðina var ekki alveg að leika við okkur og það þurfti náttlega að rigna. En Keflvíkingar eru ekki óvanir því að það dropi á kollinn á þeim þannig að allir lifðu það nú af. Hard Rock cafe virtist vinsælt þegar líða tók á kvöldið enda öruggur staður til að vera á þar sem að öll kjarnorkuvopn og allt dóp var bannað á salernum staðarins. Enda miklu líklegra að maður verði sprengdur upp með kjarnorkusprengju frekar en að verða skotin með byssu eins og staðan er í heiminum í dag. Svo skrölti hópurinn á Karoke bar sem var þarna rétt hjá og þar voru Rookiearnir að sjálfsögðu látnar taka lagið og alveg merkilegt hvað sumar voru æstar í að fá að syngja. Stóðu sig að sjálfsögðu með prýði, en svo tók reynslubandið við ( Malla, Gamla og Ranni) og tóku allavega viðlagið með trompi og heilluðu alla á staðnum. Coach og Fararstjórinn gátu ekki verið minni menn og tóku að sjálfsögðu lagið við mikla hrifningu viðstaddra, en þetta var nú líka eitthvað skrítinn staður. En svo voru Regnbogasystur sendar heim á Hótel að koma börnunum í háttinn. Stuðboltarnir voru að sjálfsögðu eftir og góluðu með hverju laginu á eftir öðru. Svo á leiðinni heim rákum við augun í stað þar sem seldar voru Belgískar vöfflur og Malla var nú varla búin að tala um annað en þessar blessuðu vöfflur alla ferðina þannig að hópurinn þangað inn. Og komumst við að því að Malla getur sennilega bara borðað hvað sem er með súkkulaðisósu, alveg merkilegar matarvenjur. En svo var haldið heim á hótel og á ganginum mætti okkur einkennileg lykt. Liðsmenn voru misjafnlega fljótir að bera kennsl á lyktina, enda ekki allar jafn lífsreyndar. En þær sem áttu herbergi á fyrstu hæðinni fengu litla sjokkið þegar þangað kom og þær áttuðu sig á því að sænska mafían var búinn að hertaka hæðina. En eftir smá daður var þeim öllum hleypt inná herbergin sín án frekari yfirheyrslu. Gamla og Sykurpúðin höfðu auðvitað áhyggjur af AMS sem hafði farið á undan heim á hótelið, en hún fannst sem betur fer í heilu lagi inná herbergi 106 og virtist hafa haft það alveg ótrúlega gott í fjarveru hinna. Enda góð skýring á bak við það allt sem ekki þarf að fara nánar útí hér.
Mánudagurinn gekk í garð, verslunardagurinn mikli. Nýtt kortatímabil hafið og því nokkrir sem tóku daginn snemma og byrjuðu að spreða. Þá aðalega liðið sem endaði í meðferð eftir ferðina. En sumir völdu að sofa út og njóta þess að vera í fríi þennan dag. Þegar hópurinn hittist svo seinna um daginn var engu likar en slæm hálsbólga væri búinn að leggjast á liðið því allar voru hálf raddlausar, en svo þegar Sunnudagskvöldið var rifjað upp komu aðrar skýringar á raddleysinu. En svo eftir góðan dag á strikinu var haldið heim á Hótel til að kveðja hann Dóra vin okkar. Regnbogasystur tóku að sér það verkefni að knúsa hann alveg í bak og fyrir, þá sérstaklega Íris. Þegar komið var útá flugvöll var auðvitað farið í það að fá taxfreeið endurgreitt og í verðlaun fyrir hæstu endurgreiðsluna var herbergi fyrir tvo í viku á Hótel Copenhagen, sem var afþakkað pennt! Við innritun gerðust undur og stórmerki, Regnbogasystur létu einhvern danskan gaur komast upp með tóma frekju og leyfðu honum bara að riðjast fram fyrir sig. Greynilegt að rólegheitin í Danmörku voru búin að hafa einhver áhrif á þennan hóp. Flestar voru orðnar bara nokkuð sleipar í dönskunni, nema kannski Beauty (Bára) sem einbeitti sér aðalega að spænskunni í þessari ferð. Og leit Sykurpúðans að besta appelsínusafa Danmerkur tók enda í flugstöðinni, 8 appelsínusöfum síðar og hlaut Valsölille þann titil. Þannig að nú gátu allir farið heim sáttir, nema kannski Gamla sem aldrei fann Disel buxurnar sem hana langaði svo í.
En það er ekki annað hægt að segja að þetta hafi verið aldeilis frábær ferð, enda góður hópur saman kominn. Pottþétt eitthvað sem mætti gera að árlegum viðburði. Gaf okkur frábæra reynslu sem körfuboltamönnum, stillti hópinn saman fyrir tímabilið og skildi eftir eins og sjá má ótal margar ógleymanlegar minningar.
