Pistill frá mfl. kvenna um nýliðið tímabil.
Nú er sumarið komið, og enn eitt frábært tímabil að baki hjá Keflavík. En þar sem Rookiear meistaraflokkskvenna stóðu sig ekki nægilega vel á lokahófi félagsins og klikkuðu á að mæta með skemmtiatriði og útskrifast þar af leiðandi ekki þetta árið, þá hefur í staðin verið ákveðið að setja inn nokkur lokaorð frá liðinu.Það er ekki annað hægt að segja en ýmislegt hafi gengið á hjá okkur Kef-ladies síðasta tímabil. Byrjuðum auðvitað á hinni margumræddu ferð til Danaveldis sem var náttlega bara frábært start fyrir okkur og setti tóninn fyrir tímabilið, sem átti eftir að vera eftirminnilegt eins og öll tímabilin á undan! Meiðsli hrjáðu okkur strax í upphafi, þar sem Birnu Valgarðs tókst að puttabrotna á æfingu og Svava var í endalausu basli með hnéin á sér. Og ef það hefði verið allar hrakfarir okkar yfir tímabilið hefðum við svo sem ekki tuðað of mikið.
En við byrjuðum á að vinna meistarameistaranna í frekar óspennandi leik á móti KR. Svo tók deildin við og var ljóst í upphafi að hún ætti eftir að vera töluvert jafnari en tímabilið 2003-2004, enda búið að vera töluverðar mannabreytingar í svo til öllum liðunum. Það voru kannsi einhverjir sem héldu að við ættum eftir að eiga erfitt með að fylla í skarð hina öflugu landsliðskvenna sem héldu yfir til Grindavíkur, en sem betur fer er efniviðurinn mikill innan okkar raða og voru allir tilbúnir að stíga skref upp til að fylla upp í svo til allar holur sem á vegi okkar yrðu! Fyrsti kaninn sem kom til okkar, var engin önnur en hún Reshea okkar. Þarna var sko leikmaður í lagi með fu*?*d up attitude innan vallar, en ágætis grey þegar af vellinum var komið og alveg hægt að djóka í henni. En á vellinum var hún stórskrítin oftast nær, en það verður samt ekki tekið af henni að hún er sennilega sú allrabesta sem leikið hefur í þessari deild. Ótrúlega varnarsinnuð og með gífurlegt auga fyrir frábærum sendingum, sem til að byrja með voru næstum búnar að nefbrjóta mann og annan. Við vorum ósigrandi alla fyrstu umferðina, og hið árlega kjúklingapartý var haldið heima hjá Önnu Maríu, það er sko partý sem engin vill missa af enda nóg af mat á boðstólnum ;) Svo unnum við hópbílabikarinn og þá misstum við Marín Rós vegna meiðsla..... PÚHÚ! En hún tók starf aðstoðaþjálfara restina af tímabilinu.
Um áramótin sankaði Birna Valgarðs að sér endalausum verðlaun fyrir frábæran árangur á árinu, enda engar vinsældarkosningar þar á ferð. Eftir áramót þurfti svo Reshea að fara frá okkur, taplausu liðinu, og engu líkara var en hún hefði tekið allt liðið með sér, því næstu 4 leikir töpuðust. Aumingja/hræðslu flensa tók liðið heljartökum og var fátt annað í umræðuni á þeim tíma í fjölmiðlum landsins, ekki búið að vera neitt merkilegt að við vorum ekki búnar að tapa leik til þessa og vorum að vinna alla frekar öruggt. En þarna sá maður ekki annað en fyrirsagnir á þennan vegin “Hvað er að ske hjá Kef”, “Geta keflvíkingar ekkert án kana” og allt þar fram eftir götunum. Það hefði verið gaman að sjá, hvort Haukar hefðu mátt við að missa Helenu, ÍS að missa Öldu Leif, UMFN að missa Veru, Tjernó að missa Erlu Reynis, allt eru þetta leikstjórnendur sem skipta gífurlega miklu máli hjá sínum liðum. Við fengum jú annan kana til liðs við okkur og “betri en engin” átti ekki við í þessu tilfelli, held við hefðum staðið okkur betur án hennar allavega. Enda fékk hún að fljúga burt við fyrsta tækifæri og hefur ekki enn verið saknað.
Þriðji kaninn bættist svo við hópinn, hún Alex, þarna var á ferðinni frábær leikmaður og frábær félagi og féll hún svona líka vel inn í þetta annars frábæra lið okkar. Þá fóru hjólin að snúast aftur hjá okkur. Þrátt fyrir að vera búnar að missa bikarinn frá okkur vorum við engan vegin tilbúnar að gefast upp, enda 2 titlar enn í boði sem við vildum alls ekki missa af! Deildina kláruðum við með glæsibrag og deildarmeistaratitlinum var fagnað að sjálfsögðu. Nýr meðlimur var búinn að bætast við þjálfarahópinn okkar, en það var engin annar en Nick.
Svo hófst úrslitakeppnin, um tíma var ekki ljóst hverja við fengjum í 4-liða en ÍS mætti svo til okkar, og hófst hörkuspennandi einvigi tveggja frábæra liða. Fyrsti leikurinn var gífurlega spennandi og endaði með framlengingu þar sem við lönduðum sigri. Svo kom laugardagur sem allir Keflvíkingar vilja sennilega gleyma. Þar sem strákarnir okkar byrjuðu á því að tapa fyrir ÍR í fyrsta leik 4-liða úrslita hjá þeim. Og svo skíttöpuðum við fyrir ÍS inní kennaraháskóla, en þetta var eini leikurinn sem við töpuðum eftir að Nick hóf störf sem aðstoðarþjálfari. Enda var maðurinn ekki á staðnum! En hvað um það, þriðji leikurinn varð raunin og tókum við hann nokkuð sannfærandi, en ÍS-skvísurnar voru samt ekkert á því að fara að gefast upp.
Komnar í úrslit og þar biðu Grindavíkur- gellurnar spenntar eftir að fá að koma í heimsókn í Sláturhúsið, enda komnar með hörku leikmann í sinn hóp frá WNBA.... það gerist nú ekki mikið betra en það.... En sögur gengu að við Keflvíkingar værum með niðurgang af hræðslu þar sem þessi superstar var nú ekki af verri endanum og allt virtist vera að smella saman hjá liðinu þarna hinum megin! En það var nú ekki staðan í okkar herbúðum, því aðsjálfsögðu biðum við bara spenntar eftir að fá að spila við gelluna og vorum nokkuð vissar að ef við kæmum tilbúnar til leiks myndum við standa með dolluna góðu í lokinn. Og það var raunin eftir 3 hörkuleiki og aldeilis skemmtilega rimmu, var staðan 3-0 fyrir okkur og dollan fór á loft í Sláturhúsinu og að sjálfsögðu var fagnað að hætti liðsins fram eftir kvöldi. Svo var fljótt komin spenna aftur í mannskapin þar sem búið var að plana roadtrip í Hólminn laugardaginn góða til að sjá strákana okkar lyfta dollunni þar. Því eins og flestir vita er samstaðan á milli liðana hjá okkur með eindæmum og gerist varla betri þótt víða væri leitað. Frábær ferð og magnaður dagur.
Tímabilið búið og tími til að gera það upp. Lokahófið var haldið í KK-salnum, þar sem veitt voru verðlaun fyrir framistöðu vetrarins, hjá strákunum var Sverrir varnarmaður ársins, enda líklegast engum í deildinni sem finnst gaman að lenda á móti honum. Mestum framförum tók Jonni, enda búinn að stíga virkilega upp í vetur og vera andstæðingunum erfiður. Maggi var svo valinn bestur enda búinn að vera feikilega sterkur í vetur í öllum keppnum. Svo var það hjá okkur, þrátt fyrir sterkan hóp í vetur og vel samstillt lið var ekki erfitt að skipa í þessar þrjár topp stöður, og hefðum við sennilega ekki getað valið þetta betur sjálfar. Fyrst ber auðvitað að nefna Bryndísi, það er sko alveg á hreynu að það er aðeins einn Hlunkur.... hún þótti taka mestu framförum í vetur og þrátt fyrir að kanski allir hafi verið að bæta sig í gegnum veturinn var hún alltaf allavega nokkrum skrefum á undan og ekki að sjá að þarna var manneskja á ferð með ekki meiri reynslu en raunin er, hún var að spila á móti centerum landsliðsins og hvergi að sjá að hún gæfi þeim eitthvað eftir. Svo er náttlega bara ein Anna María, sennilega aldrei verið í betra formi en núna í ár, að sjálfsögðu fékk hún varnarmannstitilinn, enda engin í deildinni sem spilar eins góða hjálparvörn og hún. Svo eitthvað sé nefnt var Reynsluboltinn okkar með langflest varnarfráköst hjá okkur auk þess sem hún stal lang flestum boltum í vetur eða alls 56 í deildinni og að ég tali nú ekki um þá 22 sem hún stal í úrslitunum, og í allan vetur urðu þeir alls 92 sem hún stal hér á landi! Enda les hún leikinn manna best og lætur vita af öllu sem er að gerast á vellinum. Svo er komið að Birnu Valgarðs sem var best í vetur, enda búinn að vera feikilega öflug á öllum vígstöðum og oft þegar mikið á reyndi, hvort sem það var í sókn eða vörn og er meira segja farinn að hoppa í fráköst og annað eins. En eins og restin af liðinu þá eiga þessar þrjár nóg inni enn og vonandi höldum við allar áfram að stíga upp næsta haust og toppum þennan vetur. Stjórnin veitti síðan hin svokölluðu spes verðlaun, og Halldóru og Marín Rós sárnaði nú pínu fyrir að fá ekki verðlaun fyrir besta símaatið, enda fáir sem geta toppað það. En sennilega er Biggi Braga ekki ennþá búin að jafn sig á því greyið! En aldeilis gott lokahóf þar sem æðislegur matur frá SOHO var í boði auk skemmtiatriða, og happadrættis sem var reyndar frekar einhæft þetta árið! Svo var að sjálfsögðu djammað fram eftir og kemur sennilega fæstum á óvart að það voru formenn skemmtilega hópsins sem komust á Traffic og voru þar til morguns!
Svo var nú komið að lokahófi KKÍ, að sjálfsögðu vorum við búnar að tala við vini okkar í KKÍ og semja um að hafa hófið í Stapanum. Að vanda var ekki búist við miklum sigrum í vinsældarkosningunni, enda það svo sem allt í lagi nóg var af bikurunum fyrir á borðunum okkar, þó við hefðum ekki tekið bikarinn úr minniboltanum með! En Reshea sankaði að sér gripum og var slegist um að fá að fara og ná í þá! Bryndís var að sjálfsögðu besta unga... enda ekki hægt að ganga fram hjá henni þegar kom að þeim titlinn, en auk þess var hún valinn í úrvalsliðið, ásamt Birnu. Maggi og Nick voru einu sem fengu eitthvað hjá strákunum okkar. En eins og sagan segir þá snýst þetta um vinsældir og við erum sennilega ekkert voða vinsæl nema hjá hvort öðru..... En allavega kvöldið lukkaðist bara nokkuð vel enda allir með góða skapið með sér!
En góðr árangur í Danaveldi, Norðurlandameistarar í karla, Meistararmeistaranna í kvenna, hópbílameistararkvenna, tvöfaldir deildar meistarar, og Íslandsmeistarar 3 ár í röð í karla og kvenna flokki, sem er náttlega bara einsdæmi og frábær frammistaða strákanna okkar í Evrópukeppninni eru uppskeran eftir tímabilið og fáir sem geta kvartað yfir þessum árangri liðanna í vetur nema kannski öll hin liðin!
Meistaraflokkur kvenna kveður að sinni og vill þakka, sjálfum sér, kvennaráðinu, strákunum okkar, stjórninni, andstæðingum og síðast en alls ekki síst okkar diggu stuðningsmönnum fyrir frábært tímabil! Nú er bara að fara að plana næsta vetur og toppa þennan!
